✅ Typowe włoskie słodkie papryki

Typowa włoska papryka: przewodnik po słodkiej papryce naszego kraju.

Łatwo powiedzieć papryka! Koneser nazywa to warzywo po jego prawdziwej nazwie, ponieważ każda papryka różni się od pozostałych i ma swoje osobliwości i cechy, które czynią ją wyjątkową nie tylko w wyglądzie, ale także w smaku, w poziomie ostrości (patrz także ostra papryka) .

A w naszym pięknym kraju istnieje wiele odmian papryki, każda z własną charakterystyką, wyglądem, smakiem i pochodzeniem.

Poznajmy typową włoską paprykę słodką, te warzywa, które barwią stragany, które perfumują nasze kuchnie, dodają smaku naszym potrawom, rozjaśniają balkony i ogrody.

Peperone di Senise IGP

Peperone di Senise ChOG jest produkowany w gminie Senise oraz w innych sąsiednich gminach w prowincjach Matera i Potenza w Basilicata.

Odmiana ta jest pozyskiwana z uprawy gatunków morfologicznych Appuntito, Tronco i Hook z gatunku Capsicum annuum.

Na ogół produkowany jest z wysiewem ręcznym, rozsiewowym, w okresie od trzeciej dekady lutego do drugiej dekady marca. Po wykiełkowaniu nasion uzyskanych z wybranych roślin matecznych przesadza się sadzonki papryki.

Przeszczep wykonywany jest w okresie od drugiej dekady maja do pierwszej dekady czerwca. Jest to gatunek o stopniowym dojrzewaniu, dlatego zbiór odbywa się ręcznie, gdy dojrzewanie jest zakończone, gdy jagody mają purpurowo-czerwony kolor; Zbiór zwykle rozpoczyna się w pierwszych dziesięciu dniach sierpnia.

W celu uzyskania suchego produktu zebrana papryka poddawana jest naturalnemu suszeniu powietrzem. Jest to ekskluzywny zabieg, który polega na umieszczeniu papryki na 2-3 dni na tkaninie lub siatce z dala od światła, w suchych i dobrze wentylowanych pomieszczeniach. Następnie szypułki są nawleczone szeregowo sznurkiem, układając jagody w skośną spiralę. Rezultatem są charakterystyczne „naszyjniki” lub „serte”. Który będzie wystawiony na działanie słońca, dopóki zawartość wody nie osiągnie 10-12%.

Następnie będą ponownie przechowywane w wentylowanych pomieszczeniach. Aby przekształcić produkt w proszek, suchy produkt zostanie poddany obróbce w piecu, aby usunąć resztkową wilgoć i ułatwić mielenie.

Peperone di Senise ChOG w odmianach Appuntito i Uncino ma lekko zdeformowaną jagodę ze spiczastym wierzchołkiem; w odmianie Tronco jagoda ma kształt stożka ze ściętym wierzchołkiem. Kolor jest zielony lub purpurowo-czerwony. Smak jest słodki.

Świeżą Peperone di Senise PGI można przechowywać w lodówce przez około 10 dni, a suszoną i sproszkowaną paprykę przez długi czas. Jest cennym składnikiem wielu receptur kuchni lukańskiej, m.in. charakterystycznej papryki „cruschi”, która jest suszona i smażona na oliwie z oliwek. Proszkiem chili można przyprawiać zupy, ryby i sałatki.

Wśród cech charakterystycznych Peperone di Senise ChOG wymieniamy cienki miąższ oraz fakt, że nawet po wysuszeniu łodyga pozostaje mocno przytwierdzona do jagody.

Peperone di Carmagnola IGP

Wśród typowych włoskich papryczek jest również pieprz Carmagnola IGP, który wyróżnia się żywym i radosnym czerwonym lub intensywnie żółtym kolorem, jest znany i ceniony w całym Piemoncie ze względu na wyjątkowe cechy jakości i autentyczności.

Konsorcjum producentów wyróżnia cztery typologie morfologiczne: kwadrat o kształcie sześcianu z czterema punktami; róg wołu, który ma bardzo wydłużony kształt; wierzchołek, który ma kształt serca i tumaticot, o zaokrąglonym kształcie i spłaszczony na biegunach.

Papryka Carmagnola IGP uprawiana jest na glebach płaskich i piaszczystych, a od końca lipca zbierana jest ręcznie.

Doskonale smakuje na surowo w pinzimonio, suszony w piecu, w occie, na oleju, na słodko-kwaśnym lub jak w starożytnej tradycji piemonckiej pod rzepą.

W tradycyjnych przepisach piemonckich proponowany jest w bagna càuda, jako dodatek do pieczeni i gotowanych mięs, ale także wypełniony mięsem mielonym, aromatycznymi ziołami i jajkami. 

Gmina Carmagnola w Piemoncie oddaje hołd temu warzywu, poświęcając je „Carmagnola Pepper Fair”, które co roku odwiedza około 250 000 odwiedzających i na których znajduje się około 220 stoisk.

Papryka Pontecorvo ChNP

ChNP Peperone di Pontecorvo uzyskuje się z uprawy lokalnego ekotypu Cornetto di Pontecorvo należącego do Capsicum annum L.

Charakteryzuje się cylindryczno-stożkowym kształtem, trójramiennym i ma kolor czerwony, czasem z zielonymi odcieniami. Skórka i miazga są cienkie. Smak jest słodki. Jest produkowany na całym obszarze gminy Pontecorvo oraz w części gmin Esperia, S. Giorgio a Liri, Pignataro Interamna, Villa S. Lucia, Piedimonte S. Germano, Aquino, Castrocielo, Roccasecca i San Giovanni Incarico w prowincji Frosinone. , w Lazio.

Nasiona wyselekcjonowane z najlepszych roślin, od połowy lutego do połowy kwietnia wysiewa się na rozsadniku, a po 30-50 dniach od wykiełkowania sadzonki przesadza się na otwartym polu lub w chronionym środowisku. Należy podkreślić, że grunty muszą podlegać dokładnemu płodozmianowi, zgodnie z którym Cornetto di Pontecorvo może znajdować się na tej samej działce raz na cztery lata.

Zbiór odbywa się ręcznie między lipcem a listopadem.

Peperone di Pontecorvo DOP to bardzo poszukiwany składnik, który można spożywać na surowo lub konserwować w oleju i doskonale komponuje się z wędlinami i serami. W typowej kuchni lokalnej jest łączony z kurczakiem, pieczonym lub na patelni oraz z wieprzowiną na patelni.

Peperone di Pontecorvo ChNP ma tę właściwość, że jest bardzo lekkostrawna ze względu na szczególną cienkość skórki i miazgi, będącą wynikiem długiej i starannej selekcji roślin prowadzonej od wieków przez doświadczonych rolników.

Papaccella neapolitańska

Od lipca do pierwszych mrozów stragany neapolitańskich jarmarków przepełnione są kolorową papryką, wśród nich wyróżnia się papaccelle.

Papaccella neapolitańska występuje na całym terytorium Wezuwi, ale jest uprawiana przede wszystkim w gminie Brusciano, gdzie gleba gliniasta wypełniona wodą stanowi najbardziej odpowiednie środowisko.

Papryka ta ma mniejsze wymiary niż zwykła papryka, jej średnica waha się od 8 do 10 cm, ma okrągły, spłaszczony i żebrowany kształt. Kolor jest mocny i może być czerwony, zielony lub słoneczny żółty, a zapach jest zawsze bardzo intensywny, ze świeżymi i ziołowymi nutami. Słodycz miąższu jest charakterystycznym elementem odróżniającym papaccellę od innych odmian o podobnym wyglądzie, ale o zdecydowanie ostrym smaku.

Ma słodki smak oraz mięsistą i jędrną konsystencję, dzięki czemu jest bardzo popularnym i wszechstronnym warzywem.

Siew odbywa się od drugiej połowy marca do pierwszej dekady lipca, a zbiór ręczny od drugiej połowy czerwca do początku listopada.

W różnych regionach Włoch produkt ten nazywany jest „chiacchiera”, „chiochiera” i „pupacchiella”.

Paprykę neapolitańską Pappacella można zbierać w okresie od lipca do końca października.

Papaccella neapolitańska nadaje się do tradycyjnych przetworów w occie lub w oleju, pieczonych, smażonych, pieczonych, nadziewanych klasycznym nadzieniem z tuńczyka lub solonych anchois, oliwek, bułki tartej, rodzynek, orzeszków piniowych, pomidorów piennolo i kaparów. Jagody zakonserwowane w occie z czerwonego wina są głównym składnikiem sałatki wzmacniającej, typowej potrawy neapolitańskich świąt Bożego Narodzenia.

Papryka Capriglio w Monferrato

Papryka Capriglio ma kształt trójkąta lub serca i ma niewielki rozmiar, w rzeczywistości jest po prostu większa niż pomidor i jest żółta lub czerwona. Owocnia ma dużą grubość i dlatego nadaje się do konserwowania w occie.

Jest to bardzo stara odmiana papryki typowej dla Piemontu, gdzie uprawiana jest w Monferrato od ponad 200 lat na niewielkim obszarze gminy Capriglio d'Asti.

Ta słodka papryka jest łatwa w uprawie dzięki swojej wigorowi i tolerancji na oparzenia słoneczne, preferuje świeże i wilgotne gleby

„Peperone di Capriglio” można spożywać na świeżo lub konserwować w occie i wodzie w zamkniętych pojemnikach z wytłoków powstałych w wyniku przetwarzania wina; tradycyjnie konserwacja ta jest znana jako „pieprz Capriglio pod zgrzytem”.

Jest to bardzo prosty proces polegający przede wszystkim na doborze zdrowej i doskonałej papryki, którą myjemy i zostawiamy na tydzień na zewnątrz.

Następnie umieszcza się je w gąsiorach z odpowiednim otworem i zanurza w roztworze składającym się z octu, wrzącej wody i soli z dodatkiem kwasu salicylowego jako środka konserwującego.

Osobliwością jest to, że ujście gąsiorka jest zamknięte wytłokami pochodzącymi z przetwarzania wina (równocześnie z dojrzewaniem papryki).

Słodka papryka od Altino

Oto kolejna z typowych włoskich papryczek, jest to mała papryka w kształcie rogu o intensywnym czerwonym kolorze, znana również jako papryka „a cocce capammonte” (głowa do góry), ponieważ owoce są skierowane do góry. Słodka papryka

Jest produkowany w małym miasteczku Altino w prowincji Chieti w Abruzji i zbierany na skalistej odnodze z widokiem na dolinę Aventino. Po osiągnięciu dojrzałości papryki z pierwszych dziesięciu dni sierpnia zbiera się i przekłuwa igłą i sznurkiem na wysokości szypułki, tak aby powstał długi naszyjnik zwany „zapadnięciem się”.

Następnie pozostawia się je na kilka dni do wyschnięcia na powietrzu, a gdy nie ma śladu wilgoci, przypieka się je w piekarniku przez kilka minut lub szybko przepuszcza we wrzącym oleju.

Są tak gotowe do pokruszenia z pierwszych dań, dorsza, warzyw i wieprzowiny.

Papryka Słodka z Altino ma charakterystyczny słodki smak, jest również używana do przyrządzania kiełbas lub do wyrabiania makaronu i pieczywa, nadając ciastowi jaskrawoczerwony kolor.

Kapelusz biskupi

Papryka ta ma charakterystyczny kształt dzwonka z 3 bocznymi wypukłościami. Ma około 6-8 cm średnicy i około 5-7 cm długości.

Kolor zmienia się z zielonego na pomarańczowy, a następnie zmienia kolor na czerwony. Skórka jest dość cienka, a miąższ, niezbyt gruby, jest jędrny i chrupiący oraz ma intensywny pieprzowy aromat.

Roślina Bishop's Hat tworzy duży krzew o wysokości około 120 cm i średnicy około 100 cm i może wyprodukować 6-7 kg chilli w jednym sezonie.

Doskonale sprawdza się w delikatnych przepisach z serami lub w połączeniu z makaronem i rybą. Doskonale sprawdza się jako papryka faszerowana, smażona i dodawana do sałatek z kurczaka.

Kwadratowy pieprz Asti

Kwadratowa papryka Asti to jedna z typowych włoskich papryczek pochodzącej z Piemontu. Jest produkowany w Asti i wszystkich gminach prowincji położonych w dolinie Tanaro.

Roślina ma wyprostowaną postawę, wysokość łodygi waha się od 40 do 90 cm. Owoce są mięsiste, zielone, a dojrzałe żółte lub czerwone o bardzo różnym kształcie w zależności od odmiany.

Zbiór etapowy odbywa się na różnych poziomach dojrzałości, w zależności od miejsca przeznaczenia produktu: w celu przetworzenia na marynaty papryka jest jeszcze zielona, a do puszkowania i świeżej konsumpcji owoce są oddzielane na początku kolor czerwony lub żółty.

Papryka Cornelio

Cornelio to włoska papryka słodka, która ma charakterystyczny wydłużony kształt rogu. Charakteryzuje się intensywną czerwono-żółtą barwą z czasami ciemniejszymi smugami, ma jędrny miąższ, słodki i chrupki, z małą ilością nasion.

Jego obszar pochodzenia to Sycylia, gdzie może cieszyć się typowym śródziemnomorskim klimatem i słońcem.

Róg byka

Ta słodka papryka charakteryzuje się stożkowatymi owocami, zwykle zakrzywionymi jak rogi byka, które osiągają 18-20 cm. długości i średnicy na ogonku 5-6 cm.

Jest jedną z typowych włoskich papryczek, które jako pierwsze pojawiają się na rynkach, w zależności od odmiany dojrzewają od zielonego do ciemnoczerwonego lub żółto-pomarańczowego.

Mają gładki, gruby i mięsisty miąższ. Idealne do spożycia na świeżo, ale również smażone, grillowane, w zalewie lub w occie.

Wysiew odbywa się w pomieszczeniach zamkniętych w rozsadniku w okresie od stycznia do marca, w zależności od obszaru i wczesności odmiany. Przeszczep wykonuje się, gdy sadzonka jest łatwa w uprawie i na zewnątrz, gdy podłoże jest bardzo ciepłe i nie ma ryzyka przemarznięcia.

Croissant z Lecce

Cornetto z Lecce to jedna z najpopularniejszych i najpopularniejszych odmian papryki. Jest to średniej wielkości papryka intensywnie uprawiana na potrzeby lokalnej konsumpcji. Jest mniejszy i mięsisty niż zwykły pieprz z rogów wołowych, znany jest z podobieństwa do rogu szczęśliwego amuletu.

Lokalni hodowcy z łatwością znajdują młode sadzonki do przesadzenia, więc nie zobowiązują się do przechowywania nasion z roku na rok.

W Salento spożycie papryki Lecce cornetto jest bardzo wysokie, zwłaszcza w sezonie letnim, kiedy jest przygotowywana i podawana jako dodatek lub danie pojedyncze, w towarzystwie frise z pszenicy lub jęczmienia.

Generalnie Cornetto z Lecce jest spożywane na surowo na zielono i szatkowane w sałatkach i gotowane, smażone na oliwie z oliwek.

Gdy dojrzeje i nabierze czerwono-fioletowego koloru, ta typowa włoska papryka jest używana do przygotowania przetworów w oleju do smarowania pieczywa pszennego.

Znamy kilka typowych włoskich słodkich papryczek, czy znasz inne? Wstaw je w komentarzach lub skontaktuj się z nami.